مدح و مناجات با حضرت علی اکبر علیه‌السلام
پیـغـمـبـرانه بود ظـهـوری که داشـتی خورشید بود جلـوۀ طـوری که داشتی هر شب نصیب سفـرۀ شهـر مدینه شد در کـنج خـانه، نان تـنوری که داشتی شب‌زنـده‌دار بودی و ذوب خـدا شـدی در بندگی گذشت حـضوری که داشتی خـلـقاً و مـنـطـقاً همه مثل رسـول بـود در کوچه‌های شهر، عبوری که داشتی این آفتاب توست که خورشیدمان شده! یا که پـیـمـبر است دوباره جوان شده؟ چشم تو ماه و تابش ماهت پیمبری‌ست روی سپید و خال سیاهت پیمبری‌ست گـفـتار و آفـریـنـش و خُـلق عـظـیم تو لحظه به لحظه، گاه به گاهت پیمبری‌ست بـایـد دویــد پـشـت ســر ردّ پــای تــو یعنی تویی همیشه که راهت پیمبری‌ست نامت علی‌ست جلوۀ رویت محمدی‌ست نامت علی‌ست طرز نگاهت پیمبری‌ست تو صـاحـب جـلال عـلـی و پیـمـبـری آئــیــنــه جــمــال عـلـی و پـیــمـبــری ای آفـتـاب روشـن شـب‌هـای کــربــلا پـیـغــمـبـر دوبـارۀ صـحــرای کـربـلا ای از تـمـام عـالــمـیـان بـرگـزیـده‌تـر نـوح و خـلـیـل و آدم و مـوسای کربلا آب فـرات و عـلـقـمـه و گـنـبـد حـسین یا تـل زیـنـبـیـه و هـر جـای کـربلا... هر چند دیدنی‌ست ولی دیـدنی‌تر است پــائـیـن پــای مــرقــد آقــای کــربــلا نزدیک‌تر به محـضر آقـاست جای تو پـائـیـن پـایی و هـمـه پـائـیـن پـای تـو |